KOMENTARZ DO WIELKIEGO CZWARTKU

Zgodnie z najdawniejszą tradycją w Wielki Czwartek sprawuje się dwie Msze święte. W kościołach katedralnych przed południem biskup celebruje uroczystą Mszę krzyżma, podczas której konsekruje olej krzyżma (używany przy sprawowaniu różnych sakramentów) oraz błogosławi oleje chorych i katechumenów. W pozostałych kościołach w tym dniu sprawuje się tylko jedną Mszę św. w godzinach wieczornych, nazywaną Mszą Wieczerzy Pańskiej.

Wraz z tą mszą rozpoczyna się tzw. Triduum Paschalne, które jest szczytowym momentem całego roku liturgicznego. Zgodnie ze swoją łacińską nazwą obejmuje ono trzy dni: Wielki Piątek, Wielką Sobotę oraz Niedzielę Zmartwychwstania Pańskiego. Ostatnia Wieczerza miała miejsce w nocy z czwartku na piątek i według żydowskiej rachuby czasu, w której doba trwała od zachodu do zachodu słońca, należała już do piątku. Dlatego zarówno pierwsza Ofiara eucharystyczna, jak i Ofiara Krzyża miały miejsce w ten sam dzień, tzn. Wielki Piątek. Eucharystia, Krzyż i Zmartwychwstanie są ze sobą ściśle powiązane. Trzy dni Chrystusa ukrzyżowanego, pogrzebanego i zmartwychwstałego stanowią trzy ściśle ze sobą związane etapy jednego wydarzenia zbawczego – Paschy Chrystusa. Jest ona fundamentem Kościoła i każdego życia chrześcijańskiego, które ostatecznie także jest paschą, tzn. przejściem ze śmierci do życia.

Tym, który uobecnia i udostępnia osobie wierzącej paschalne misterium zbawienia, jest Duch Święty, posłany od Boga Ojca przez Jezusa Chrystusa. Chrystus przyszedł w mocy Duch Świętego, Duch Święty przedłuża teraz Jego zbawczą misję, działając przez sakramenty Kościoła, zwłaszcza przez Eucharystię. To On przemienia dary eucharystyczne i jednoczy Kościół.

Gromadzimy się dzisiaj wokół Chrystusa Pana jak uczniowie na Ostatniej Wieczerzy. Uczestniczymy w tych samych wydarzeniach. Ten sam Jezus zaprasza nas do wspólnego stołu. Zanim odejdzie do Ojca zostawi nam Testament miłości, mimo nocy zdrady i niewierności. Weźmie chleb i wino, i przemieni je w swoje Ciało i Krew, ustanawiając Eucharystię, w której karmi i jednoczy z Sobą nasze dusze. Z Eucharystią utożsamia się umycie nóg uczniom, gdyż oba znaki oznaczają służbę i miłość Chrystusa. Przyszedł On nie po to, aby Mu służono, ale aby służyć; umywając nogi swoim uczniom, Chrystus każe nam kierować się w życiu tą samą zasadą miłości: „To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak ja was umiłowałem” (J 15, 12). Kościół we Mszy Wieczerzy Pańskiej uczy nas, że do sprawowania każdej Eucharystii potrzebne są dwie rzeczy: kapłaństwo służebne i wzajemna miłość.